2000 dagen thuisloos, maar nu ook echt zonder (t)huis

Vandaag ben ik exact 2000 dagen thuisloos. Dat had een leuk moment moeten zijn, ware het niet dat vorige week het noodlot toesloeg. Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden: mijn caravan is zwaar beschadigd geraakt en is nu onbewoonbaar. Thuisloos is nu dus ook echt zonder (t)huis geworden :(

Ik was met caravan en al een paar dagen bij mijn vader op bezoek geweest en op de dag van vertrek koppelde ik de boel aan en reed de straat uit. Twee drempels en een bocht later hoorde ik een hard geluid en zag ik in de binnenspiegel mijn caravan uit beeld verdwijnen wat gevolgd werd door een harde klap. Ik schreeuwde het uit: NEE NEE NEE NEE! Huilend en zwaar overstuur belde ik direct mijn vader, ik was nog niet eens uitgestapt maar ging er vanuit dat het compleet foute boel was. Mijn huisje kapot, zo kwetsbaar. Net als ik op dat moment. De gedachten die door me heen schoten waren zó intens. Mijn leven op z’n kop, mijn caravanavontuur voorbij, mijn veilige onderkomen weg, zo’n groot verlies. Hoe kon het gebeuren dat ik de caravan niet goed had aangekoppeld? Normaal controleer ik dat altijd, maar was dat dit keer vergeten. De koppeling had blijkbaar slechts op de trekhaak gelegen in plaats van erover heen geklikt. Dubbele onoplettendheid dus. Ik huilde zoals ik nog nooit had gehuild, hyperventileerde zelfs.

Mijn vader kwam aan en we vielen in elkaars armen. Ook hij was zwaar aangedaan door wat hij aantrof. De caravan schuin op de straat, half over de stoeprand tegen een lantaarnpaal geknald en zijn dochter volledig overstuur. Het was onwerkelijk. We hadden zojuist vrolijk afscheid genomen. In zo’n korte tijd was alles anders.

Hij belde direct de politie. Ik moest gaan zitten vanwege de heftige emoties. Het duurde alles bij elkaar een minuut of tien voordat ik weer een beetje tot bedaren was gekomen. Op dat moment kon ik weer praktisch nadenken en bedenken hoe ik de caravan uit z’n benarde positie kon krijgen. De dissel lag immers op de grond en de voorkant zat zo’n beetje om de lantaarnpaal heen gevouwen. Het neuswiel opdraaiend begon alles opnieuw te kraken. Het geluid deed pijn in mijn hart, maar het was de enige manier om mijn huisje weer omhoog te krijgen.

De politie arriveerde en nam de schade op: 1 scheve lantaarnpaal en een caravan die volgens eigen zeggen nog wel verder kon rijden. Het onderstel zag er volgens een van de agenten prima uit, er was geen sprake van een onveilige constructie. Dat stelde mij onmiddellijk gerust en gaf ook hoop. Dus als de grote ‘wond’ aan de voorkant gedicht kon worden zou ik mijn huisje kunnen behouden? Hij is dus niet total-loss? Ik zag ineens weer voorzichtige flarden van een toekomst met mijn huis op wielen.

De agent hielp met het keren en aankoppelen van de caravan om deze in elk geval weer bij mijn vader voor de deur te zetten. Vanaf daar kon ik verder kijken hoe en wat. Een eerste inspectie binnen liet een ravage zien: alles overhoop, alsof er was ingebroken. Ik zag in eerste instantie geen kapotte spullen, maar hoe langer ik rondkeek hoe meer ik ontdekte dat het keukenblok zeker 3 cm was opgeschoven en volledig ontwricht is: de kasten scheef, het aanrechtblad krom en afgebroken houtwerk. Later zou blijken dat de lattenbodem van mijn bed – dat een stevig frame vormt – de klap aan de voorkant heeft doorgegeven naar achteren richting keukenblok. Een van de latten heeft zich zelfs door de kastwand heen geboord. En de vraag is hoe het met de gasleidingen is gesteld. Met andere woorden: mijn huisje is compleet onbewoonbaar.

Inmiddels zijn we een week en vele telefoontjes verder. De autoverzekering, de caravanverzekering, twee  schadeherstelbedrijven, de schade-expert, mijn lief, familieleden en vrienden. De met plastic afgedekte caravan staat nog altijd bij mijn vader voor de deur. Van alle kanten heb ik hulp, tijdelijk onderdak en tips aangeboden gekregen. Het ontroert me elke keer weer hoeveel mensen er voor me klaar staan in tijden van nood. Dit soort nare toestanden brengt ook dankbaarheid naar boven.

Met mijn blik naar de toekomst kan ik nu gaan bouwen aan een – hopelijk – nieuw caravanavontuur. Want daar heb ik mijn zinnen nu op gezet. Ik weet nog niet of en hoe alles gerepareerd kan worden, want het schadeherstelbedrijf ziet de klus niet zitten, omdat het nooit volgens garantiemaatstaven gefikst kan worden waarbij de kosten vele malen hoger zijn dan de waarde van de caravan. En dus moet ik een handige Harry/Harriët zien te vinden die de voorkant waterdicht en enigszins toonbaar kan krijgen. Ik heb al wat adresjes waar ik kan informeren, maar ik heb nog niets concreets. Mogelijk is dit alles wishful thinking, eigenwijs als ik ben. Maar ik geef mijn zwerfhuisje niet zomaar op.