De weg kwijt

Jeetje…. pffff…. zo denk ik mijn levensdoel te hebben gevonden, gevoeld, ervaren.

Zo sta ik weer in the middle of nowhere mezelf af te vragen waarom ik in godsnaam hier op aarde ben.

Waarom ik geboren ben. Wat ik met mijn leven moet.

Ik weet het even niet.

Ik kan even geen contact maken met mijn innerlijk weten.

Ik zit in de twijfel, de angst, de onzekerheid.

Ik voel me klein. Verloren. Alleen. In de war. Emoties vliegen door me heen.

Ik weet alwéér niet wie ik écht ben.

Ja liefde. Dat is wat je in spiri-land alsmaar tegenkomt.

Maar dat is eigenlijk ook maar een dooddoener.

Het is natuurlijk enorm fijn te geloven dat ik een pure ziel ben die uit niets anders dan liefde bestaat.

Maar daarbij ben ik op deze aarde toch ook gewoon maar mens.

Met al m’n ego-stukken, m’n minder mooie kanten en m’n angsten. Die kan ik niet zomaar even lekker negeren.

Ik merk dat ik weer terugval in oude patronen van wat ik voel, hoe ik over mezelf denk en hoe ik met anderen omga.

Ik word me pijnlijk bewust van onvervulde behoeften, die me laten walgen omdat ik ze kennelijk heb.

Ineens twijfel ik aan alles waar ik voor sta.

Tel daarbij op de krampachtige pogingen controle te willen houden en tadaa, daar is het recept voor de weg kwijt zijn.

Gister las ik ergens op Facebook:

An arrow can only be shot by pulling it backward. So when life is dragging you back with difficulties, it means that it’s going to launch you into something great.

Met die gedachte in mijn achterhoofd ga ik maar weer met de stroom mee, there is no way back.

Niet dat ik geen keuze heb. Maar als ik moet kiezen uit twee kwaden, dan valt er weinig lol te beleven.

En ja, ik weet uit ervaring dat dit me ergens gaat brengen, dat dit nodig is. Dat ik er beter uitkom, dat ik er waardevolle levenslessen aan overhoud.

Maar op dit moment is het gewoon even ellendig.

Als je je huis gaat verbouwen weet je ook dat het uiteindelijk tot iets moois gaat leiden, maar op ’t moment dat je er middenin zit is het toch echt even stressvol.

Ik dobber nog wel even rond in het niet-weten…