Dear future me

Lieve Tamara,

50 jaar ben je als je dit leest. Jeetje wat een leeftijd! Ik vind 40 al heel wat, maar jij bent echt een wise wild woman haha.

Ik ben zo ontzettend benieuwd wat je de afgelopen 10 jaar allemaal hebt beleefd. Wie je hebt ontmoet. Waar je bent geweest. Welke lessen je hebt geleerd. En vooral hoe het nu met je gaat.

Ben je tevreden met je leven? Kijk je met trots en vreugde terug? Wat zou je anders hebben gedaan?

En ben je yogadocent geworden?? :)

Ik hoop dat ik het allemaal te weten zal komen.

Weet je nog, toen je in januari 2017 tussen twee levens in zat? Je was net gestopt met je huidverzorgingspraktijk, waarin je bijna 20 jaar had gewerkt. Je kindje noemde je het!

Het was tijd om daar alvast afscheid van te nemen. Die jas paste je niet meer, ook al was de keuze in eerste instantie niet helemaal vrijwillig. Ik weet zeker dat je er nooit spijt van hebt gehad.

Je oude vertrouwde leven was dus al voor een deel afgesloten. Maar je nieuwe leven kon nog niet echt beginnen. Want… je huis was nog niet verkocht. Zo zat je er dus een beetje tussen in.

Maar dat was een mooie periode om orde op zaken te stellen. Zoals dingen regelen en uitzoeken die je alsmaar voor je uit had geschoven (god, wat kun jij uitstellen zeg!). En je huis nog verder uitmesten (want tjee, wat een rotzooi had je verzameld in die 15 jaar!).

En dat grotendeels in de nachtelijke uurtjes, want ja je bent een echt avondmens. Regelmatig werd het 3 uur, half 4 voordat je in bed lag (dat deed je trouwens als tiener ook al, nachtbraker!). En dan ’s ochtends niet uit bed te branden. Altijd maar in gevecht met de tijd. Hoe gaat dat nu je ouder bent?

Ondertussen bleef je trouwens gewoon lekker genieten van dat mooie huis met die prachtige tempel erboven, waar je menig gast met hart en ziel hebt ondergedompeld in je klanken met een Klankbeleving. Ik ben benieuwd of je dat nog steeds doet!

Het zal best moeilijk zijn geweest afscheid te nemen van je eigen plekje. Ik vermoed dat de tranen over je wangen rolden toen je het laatste rondje door het lege huis hebt gelopen, waarbij de kille echo van zo’n kaal huis er nog een schepje bovenop doet.

Niet wetende of je je draai zult gaan vinden in de immense vrijheid die je te wachten stond.

Vrijheid.

Ja, dat was voor jou wel een sleutelwoord. Je hield er niet van als dat werd ingeperkt, in welke vorm dan ook. Hopelijk kun je daar nu wat beter mee omgaan.

Vrijheid zou je in ieder geval zéker gaan krijgen in je toekomstige leven on the road. Big time! Wie had dat gedacht, dat uitgerekend JIJ -jij die niet goed tegen verandering en onzekerheden kan- met je caravan zou gaan rondreizen, zonder ook maar te weten waar je allemaal terechtkomt en hoe dat zal gaan zijn.

Bikkel!

“Dappere keuze”, zeiden veel mensen. Je antwoordde dan lachend: “Nou, ik heb het nog niet gedaan hè”.

Maar dat was juist zo krachtig van je. Dat je het gewoon ging dóen. Zo van, we zien wel waar het schip strandt. Dat stond zo haaks op hoe je altijd was geweest, controlfreakje ;) Daarin was je echt gegroeid.

Je mag trots zijn op wie je bent geworden, Tamara. Je bent meer open en puurder dan voorheen, kwetsbaarder ook. Je durft lekker buiten de lijntjes te kleuren en te zijn wie je wilt zijn.

Je bent betrokken bij de wereld, de natuur en de prachtige wezens die daar in leven. Ik hoop dat je tegenwoordig wat meer rust hebt wat betreft de problemen in de wereld. Armoede, dierenleed, oorlogen en misleiding in allerlei industrieën hebben veel vat op je gehad en dat maakte je vaak neerslachtig en sceptisch. En herinnerde je ook aan je eigen schaduwkanten.

Weet dat je hart op de goede plek zit en dat je steeds weer een betere versie van jezelf aan het worden bent. Ik hou van je.

Ik wens je een magische, gezonde, liefdevolle, eigenwijze, hartsverbonden, inspirerende en vreugdevolle toekomst! Met nog véél meer mooie ontmoetingen en avonturen.

Geniet ervan Tamara!

Veel liefs van jezelf xx

Deze ‘brief aan mezelf over 10 jaar’ stond al meer dan 4 jaar op mijn to-do lijstje…. Hoezo uitsteller? ;)
Ik ga hem uitschrijven en in een envelop stoppen en een reminder in mijn telefoon zetten, in de hoop dat we over 10 jaar nog steeds dat soort apparaten daarvoor gebruiken :)