En toen… was ik thuisloos

Wat een stress!! Ik dacht echt dat ik gék werd!

Ik kon niet meer helder nadenken. Simpele vragen als “Waar moet dit heen?” “Wat wil je met deze spullen?” “Wat zit hierin?” leken wel wiskundige opgaven.

Mijn antwoord werd hoe langer hoe vaker: “Pfff… owww…. ehhh…. ik weet het niet, géén idee, doe d’r maar wat mee.”

Lekker zinvol.

Afgelopen maandag was de overdracht van mijn huis. En die ochtend stond het nog tjokvol spullen. En troep. En afval. En dozen. En zooi. En spul waarvan ik nog steeds niet besloten had wat er mee te doen: bewaren, verkopen, naar de kringloop, weggeven of weet ik wat.

Aaargh!!

Op het eind was het echt een kwestie van prioriteiten stellen.

Nou ja, 1 dan:

Álles. Dat. Huis. Uit.

Dan maar met afval en al de auto in. Dan maar toiletartikelen en huisraad samen in een doos proppen. Als het maar wég is.

Het was echt een race tegen de klok.

En tegen mezelf.

Door 32 keer van plan te wisselen (want mijn hoofd was een rommeltje) schoot het ook niet echt op. Dus de aanhanger maar weer half leegmaken en in een andere volgorde inladen. Ja dat krijg je wanneer spullen naar verschillende plekken moeten en je eigenlijk nog niet precies op een rijtje hebt wat waar heen moet.

Heel handig.

Uiteindelijk kon ik door de hulptroepen die ik pas op het allerlaatste moment had ingeschakeld (want tjee, wat had ik me verkeken op de hoeveelheid werk die het was!) toch op tijd de sleutels overdragen.

Wat een opluchting!

Dankbaar voor de hulp die ik -ook uit onverwachte hoek- kreeg. Anders had ik het echt niet gered.

Het afscheid nemen van het huis viel me overigens verrassend genoeg mee. Het voelde eigenlijk heel ok. Maar misschien komt het nog.

Het meest emotionele moment was toen ik mijn tegenstribbelende kat in houtgreep moest ontvoeren uit haar vertrouwde omgeving. De tranen stroomden over mijn wangen, vergezeld door het zielige gemiauw uit het reismandje naast me in de auto.

En nu… nu bivakkeer ik tijdelijk bij mijn vriend die liefdevol zijn huis heeft opengesteld voor mij, Gizmo en al m’n zooi waar ik nog wat mee moet.

Ik ben nog steeds aan het bijkomen, ik ben echt zó ontzettend moe!

Mijn lijf is traag en mijn hoofd is nog niet helder. Ik ben duizelig en voel me wiebelig, alsof ik aan boord van een schip of vliegtuig ben. Ik voel geen vastigheid onder mijn voeten. Hmm, een mooie metafoor…

Vandaar ook dat deze blogpost een paar dagen later is dan de volle maan. Ik heb mezelf maar even de tijd gegund om op adem te komen.

Ik heb ook besloten dat ik de tijd neem voordat ik daadwerkelijk op pad ga. Ik moet mijn caravan nog schoonmaken en inrichten en allerlei andere dingen regelen. Maar geen gehaast en gestress meer.

Met de zomer voor de boeg heb ik wel een fijne wortel voor mijn neus bungelen, dus de boel onnodig uitstellen zal ik ook niet doen.

Als eerste bestemming heb ik besloten naar de camping bij mijn geboorteplaats te gaan, waar ik als kind elke zomer met mijn ouders en zus kampeerde. Lekker nostalgie proeven.

En gewoon vakantie houden, want daar ben ik wel aan toe.

Mijn nieuwe leven is nu echt begonnen, al is het nog in de comfortzone van andermans huis. Stapje voor stapje kom ik daar waar ik moet zijn.

P.S. Hoera, dankzij een lieve vriendin heb ik een fijn adresje waar mijn kat Gizmo straks heen kan! :)