Yes, caravanavontuur 2.0 is een feit!

Trouwe lezers weten dat mijn caravanleven (al dan niet tijdelijk) ten einde was gekomen vanwege een noodlottig ongeval. Ik beloofde een ‘wordt vervolgd’ in mijn laatste schrijfsel. Niemand kon weten dat die pas 8 maanden later zou volgen. Daarom val ik bij deze maar gelijk met de deur in huis: ik ben intussen alweer ruim 7 weken met mijn gerepareerde zwerfhuisje op pad! Joehoe!!

Maar eerst terug naar toen. De maanden direct na het ongeval waren een achtbaan van emoties. Ik moest landen op een nieuwe stek, mijn draai zien te vinden, bedenken hoe ik mijn caravan weer bewoonbaar kon maken, beslissingen nemen, oplossingen zoeken, in actie komen en ondertussen ook nog gewoon doorleven en -werken. Dat was geen gemakkelijke opgave kan ik je vertellen. Ik schoot in mijn eeuwige valkuil (moet ik hem nog toelichten? uit-stel-ge-drag) en wist niet waar te beginnen. Van allerlei kanten kreeg ik tips en meedenkwerk. Maar naast alle praktische hulp ontving ik ook tips voor handige mensen die toch niet zo handig bleken, oplossingen waar ik me niet helemaal goed bij voelde en adviezen die ik niet wilde horen.

Ondertussen kreeg alle stress ook vat op mijn lichamelijke gestel. In korte tijd kreeg ik eerst covid gevolgd door een hele nare griep die ik in 20 jaar tijd niet had doorgemaakt. Verder sliep ik slecht, had ik nog meer moeite dan normaal met de dagelijkse structuur en liep ik in zeven twaalf sloten tegelijk. Kortom, ik lag behoorlijk in de kreukels.

Maar toen. Dankzij de gouden tip van mijn dierbare vriendin c.q. tijdelijke buurvrouw (“Plaats een oproep in een caravan-Facebookgroep”) kwam ik een ware caravandokter op het spoor. Die snapte direct de emotionele waarde en schreef de alleszeggende woorden “Dit schatje moet gered worden” onder de foto van mijn toegetakelde zwerfhuisje. Een telefoontje later bracht verlossing maar vroeg ook geduld: hij kon de boel naar alle waarschijnlijkheid repareren, maar had pas over drie maanden tijd.

En dus ging ik maar weer in de overgave. Ik had nu in ieder geval iets om me op in te stellen en dat gaf rust. Hoewel ik in principe het vertrouwen had dat het goed zou komen, had ik bij tijd en wijle toch mijn twijfels. Wat als het niet te fiksen is? Of als er verborgen schade is? Wat als…? Doemdenken kan ik ook heel goed.

Nu mijn huisje op wielen in de wacht stond kon ik deze naar een stalling brengen zodat de boel een beetje kon drogen. Want het plakband dat het stuk plastic over de ‘wond’ moest houden is ook geen eeuwig leven beschoren en dus was er binnenin meer vocht dan me lief was inclusief bijbehorende schimmelgroei.

Fast forward naar de dag dat ik bericht kreeg dat de operatie geslaagd was. Een heuse fotoreportage toonde het verloop van de reparatie. Wat ontzettend gaaf! Ze is weer heel!! Wauw, deze man heeft echt zes rechterhanden. Enkele dagen later nam ik opgetogen mijn huisje mee naar eh… huis.

Helaas bleek de beste man geen tijd meer te hebben gehad om ook het ontwrichte keukenblok onder handen te nemen en met het voorjaar voor de deur is het knap lastig een caravangarage te vinden die op korte termijn tijd heeft. En dus moest ik zelf aan de slag. Ik zal je de details van het verdere verloop besparen, maar met heul veel bloed, zweet, tranen en frustratie is het me dan toch gelukt om het keukentje gebruiksklaar te krijgen.

Eén impactvol detail wil ik je niet onthouden. De koelkast bleek het namelijk niet te doen. Die werd wel warm aan de achterkant maar koelde niet. Ik greep weer naar het internet en plaatste oproepjes, mailde leveranciers en belde monteurs. Overal kreeg ik te horen: die is overleden, koop maar een nieuwe. Kosten à 1100 euro. En wederom zat ik met mijn handen in het haar. Wat nu? Ik voelde weer diezelfde zware last als een paar maanden terug. Machteloos, niet wetend wat te doen.

Door stom toeval kwam ik erachter dat de caravan totaal niet waterpas stond (want ja, niet in gebruik) wat schijnbaar een groot effect heeft op de werking van zo’n koelkast. Zoiets stond me bij, was ik eens online tegengekomen. Dus testte ik direct en ja hoor: na het waterpas zetten koelde het apparaat weer als vanouds. Geen één van de vijf experts die ik geraadpleegd had was op het idee gekomen om dat eens te controleren hè.

Afijn, ik kon me nu ein-de-lijk gaan richten op een vertrekdatum. Het was intussen lente en ik wilde dolgraag op pad. Maar had ook nog een woonruimte uit te mesten, een caravan schoon te maken en opnieuw in te richten en een boel spullen uit mijn opslag weer terug te brengen. Iets met geduld en een schone zaak…

En toen, op woensdag 26 april was het zover: ik koppelde mijn zwerfhuisje aan (op de juiste manier!), werd uitgezwaaid door de liefste vrienden en reed richting de Veluwe voor mijn hernieuwde caravanavontuur. Twee punt nul. Dankbaar voor alle hulp, opvang en handige mensen zat ik ‘s avonds met gezellige lichtjes aan op mijn bed en keek in het rond. Ik straalde en zei hardop: “Ik ben weer thuis”.